Οδηγούσα στον σκοτεινό δρόμο. Μπροστά μου υψωνόταν το λευκό βουνό, το οποίο την νύχτα γινόταν μαύρο σαν την κόλαση. ΄Ηθελα να βρεθώ πέρα από αυτό.
Είχε σχεδόν έκλειψη σελήνης και το φεγγάρι έμοιαζε με γαιταγάνι εκείνο το βράδυ. ΄Οταν πλησίασα περισσότερο το βουνό, αυτό βυθίστηκε βαθιά μέσα του, σαν νύχι ζώου το οποίο χώνεται σε σάρκα.
Θυμήθηκα που πριν από μερικές μέρες καθόμουν στο αμάξι μου και κοίταζα το πέλαγος. Είχε μελαγχολικό καιρό και το ίδιο μελαγχολικά ήταν και τα αισθήματά μου. Παρατηρούσα για ώρες τον απέραντο ωκεανό, όταν ο ήλιος φανερώθηκε την τελευταία στιγμή που
ήμουν έτοιμος να
φύγω. Αυτό ήταν για καλό.
Σταμάτησα το αμάξι μου στους πρόποδες του βουνού και βγήκα από το όχημα. Στάθηκα στην πύλη που υπήρχε στην είσοδο ενός τούνελ. «Καλωσορίσατε στο λευκό βουνό. Για να βρεθείτε στην άλλη άκρη, παρακαλώ περάστε μέσα από την πύλη», έγραφε μία ταμπέλα δίπλα στην πύλη.
Μπήκα στην πύλη και τηλεμεταφέρθηκα σε ένα δωμάτιο που είχε μία πόρτα. Την άνοιξα.
Βρέθηκα σε έναν χιονισμένο κάμπο. Τα πράσινα χόρτα του σε συνδυασμό με το λευκό του χιονιού έδιναν μία αίσθηση ελπίδας και αγνότητας. ΄Ηταν η καλύτερη αρχή που μπορούσε να γίνει. Διέσχισα τον κάμπο περπατώντας και νιφάδες χιονιού κάλυψαν το σώμα μου. Ο στόχος μου ακόμα παρέμενε ο ίδιος·
να
περάσω στην
απέναντι μεριά του βουνού.
Νύχτωσε ξανά. Αυτή τη φορά όμως είχε κόκκινη πανσέληνο. Πέρασα πέρα από τον κάμπο και κατηφόρισα από ένα βουνίσιο μονοπάτι το οποίο κατέληγε σε έναν μικρό θαλάσσιο κόλπο. ΄Εξω από τον κόλπο ήταν η θάλασσα η οποία ήταν ήρεμη και γαλήνια. Χελιδονόψαρα πηδούσαν κατά ομάδες.
Πηδούσαν ψηλά και άγγιζαν την σελήνη προτού να ξαναπέσουν στην θάλασσα.
Μέσα στον κόλπο η θάλασσα ήταν ταραγμένη. Σε έναν βράχο στην άκρη του κόλπου καθόταν ένα πουλί. Παρατηρούσε την
θάλασσα
και έμενε
ακίνητο. ΄Ενα
καράβι
περίμενε στην είσοδο του κόλπου αραγμένο. Το όνομά του ήταν: «΄Εξοδος». Περίμενε τον πρώτο άνθρωπο ο οποίος θα το οδηγούσε.
Με το που ανέβηκα στο πλοίο, το πουλί με είδε και πέταξε προς το μέρος μου. Κάθισε στον ώμο μου.
«Βάζουμε πλώρη για τα ανοιχτά!», φώναξα δυνατά και το πλοίο υπάκουσε στην διαταγή μου. Οι άγκυρες σηκώθηκαν μόνες τους και δέθηκαν στο καράβι. ΄Επεσα για ύπνο.
Την άλλη μέρα το πρωϊ ξύπνησα ξαπλωμένος στο χορτάρι.
Το λευκό βουνό ήταν πίσω μου και δίπλα μου ήταν μία πύλη παρόμοια με αυτή στην οποία είχα μπει πριν. Το καράβι και το πουλί είχαν εξαφανιστεί. Το μόνο που έβλεπα μπροστά μου ήταν ένας δρόμος. Τον ακολούθησα. ΄Ηταν ευθής και χωρίς στροφές. Στην πορεία μου βρήκα ένα δάσος με δέντρα, τα οποία είχαν πλάγια κλίση από τον άνεμο. Ο δυνατός άνεμος φύσηξε και εμένα και ένιωσα την ενέργειά μου να ανηψώνεται.
΄Αρχισα να τρέχω.
Μερικές μέρες πέρασαν ξανά. Εγώ συνέχιζα το τρέξιμο. Kοντοστάθηκα για μια στιγμή και έριξα μία στερνή ματιά πίσω μου. Το λευκό βουνό φαινόταν αχνά στον ορίζοντα και διέκρινα ότι το νύχι είχε βγει από μέσα του. Συνέχισα το τρέξιμο.
