Το Λευκό Δωμάτιο - Μέρος 3

1.7    Θραλ

Ο Δαμιανός άνοιξε τα μάτια του. Δεν ήξερε πόση ώρα ήταν λιπόθυμος. Η μεγάλη ζέστη που είχε το μέρος  αυτό  τον έκανε να συνέλθει γρήγορα.  Σηκώθηκε πάνω.

Η βράχινη οροφή από πάνω τους δημιουργούσε μία τεράστια σπηλαιά. Βρίσκονταν πάνω σε ένα επίπεδο βράχο. Γύρω τους υπήρχαν και άλλοι βράχοι χωριζόμενοι από μία λίμνη από λάβα. Ο Λέιφ δίπλα του είχε συνέλθει.

«Τα καταφέραμε!», είπε ο Δαμιανός.  «Τελικά κάναμε την σωστή επιλογή! Το θάρρος σου μας έσωσε!»

«΄Ετσι είμαστε εμείς οι βίκινγκ, μα το σφυρί του Θορ! Γελάμε στον θάνατο κατάμουτρα!», απάντησε ο Λέιφ.

«ΤΟΤΕ  ΝΑ  ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ  ΝΑ  ΓΕΛΑΣ,  ΑΝΘΡΩΠΕ, ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ!», ακούστηκε μία διαπεραστική φωνή γεμάτη μοχθηρία.

Ο Λέιφ και ο Δαμιανός κοντοστάθηκαν τρομοκρατημένοι. ΄Ισως είχαν βιαστεί να πανηγυρίσουν.

Από την λάβα βγήκε ένα τεράστιο πλάσμα. ΄Εμοιαζε με κάβουρα, αλλά ήταν πιο φριχτό στην όψη.  Από το κεφάλι του δύο κεραίες ξεπρόβαλλαν οι οποίες κατέληγαν σε γυάλινα μάτια που είχαν μέγεθος γλόμπου. Μπορεί τα μάτια του να μην ήταν ανθρώπινα, αλλά η λάμψη τους πρόδιδε ευφυία. Από το στόμα του έβγαιναν γλοιώδη πλοκάμια και τριχίδια που έσταζαν μία κολλώδη ουσία. Το σώμα του προστατευόταν από ένα τεράστιο κέλυφος το οποίο ήταν καλυμένο με μυτερά κοκκάλινα καρφιά. Είχε έξι πόδια και δύο τεράστιες δαγκάνες, ικανές να τσακίσουν ακόμη και ελέφαντα.  Αυτό που θεώρησαν και οι δύο πιο τρομαχτικό απ΄ όλα όμως ήταν ότι το ον δεν ήταν εντελώς δημιουργημένο από σάρκα.  ΄Ηταν ένα μείγμα έμβιας ύλης και λάβας, κάνοντας το σε μερικές περιοχές του σώματός του κίτρινο και σε άλλες σκούρο καφέ.

Ο Λέιφ τράβηξε το σπαθί του και γρύλλισε απειλητικά. Τα μάτια του ήταν ορθάνοιχτα και έβγαζαν φωτιές.

«Νομίζατε ότι μπορείτε να έρχεστε εδώ, να αλλάζετε τις ισορροπίες αυτού του πλανήτη και να μένετε ατιμώρητοι;», είπε το πλάσμα το οποίο είχε ανέβει στον βράχο και τους κοίταζε απειλητικά. «Πέρα από τους νόμους της φύσης, υπάρχουν και άλλοι, των οποίων η παραβίαση ισοδυναμεί με θάνατο!» ΄Επειτα πρόσθεσε: «Μόνο ο πλανήτης έχει το δικαίωμα να ενεργοποιεί την διαδικασία μεταφοράς ύλης! Κανένας άλλος!»

«Τι θέλεις από εμάς;», ρώτησε ο Δαμιανός. Συνειδητοποίησε ότι χωρίς να το καταλάβει, το σπαθί είχε ήδη βγει από μέσα του και ήταν στο χέρι του.

Το πλάσμα τους απάντησε:

«Είμαι ο Θραλ, ο πρόγονος όλων των πλασμάτων που εσείς οι γήινοι ονομάζετε αρθρόποδα! Δημιουργήθηκα από τον πλανήτη Σίρους για να τον προστατεύω από εχθρικές εισβολές, όπως η δική σας.»

«Ο Σίρους κάποτε έστειλε σαν δώρο στην Γη το καλύτερό του δημιούργημα· την έμβια ζωή. Μία μεγάλη ποσότητα μονοκύτταρων οργανισμών. Αυτοί όμως με το πέρασμα των χρόνων εξελίχθηκαν σε πανίσχυρα όντα που ήταν επικύνδινα για την Γη. Τα όντα αυτά ήταν τα πρώτα σπονδυλωτά ζώα. Ο Σίρους κατάλαβε το λάθος του και έστειλε τα παιδιά μου, τα αρθρόποδα για να τα εξαφανίσουν τελείως από την Γη».

«Αυτά όμως απέτυχαν. Παρότι οι βροντοσκορπιοί9 και τα συγγενικά σε αυτόν είδη ήταν πιο δυνατά από τα σπονδυλωτά, τα τελευταία είχαν την ικανότητα να εξελίσσονται γρήγορα και να προσαρμόζονται εύκολα σε καινούργιες συνθήκες. Από ψάρια σε ερπετά, από ερπετά σε δεινόσαυρους και τέλος από δεινόσαυρους σε θηλαστικά, τα σπονδυλωτά κατόρθωσαν τελικά να εξελιχτούν στον άνθρωπο και να κατακτήσουν την Γη».

 9 = Ενας ισχυρότατος κυνηγός της Σιλουριανής περιόδου(443.000.000 - 416.000.000π.Χ.), ήταν ο βροντοσκορπιός. Παρόμοιος στην μορφή του με τον σημερινό σκορπιό, και με μέγεθος περίπου ένα μέτρο, ο βροντοσκορπιός ήταν ο πρόγονος ενός από τα πιο επιτυχημένα(εξελιχτικά) ζώα στον πλανήτη, εφόσον η εμφάνισή του πολύ λίγο άλλαξε με το πέρασμα των αιώνων.

«Μισό λεπτό!» είπε ο Δαμιανός. «Μπορεί το είδος μου να έχει κάνει κακό στην Γη, όμως δεν πιστεύω ότι ένας ολοκληρωτικός πόλεμος ήταν και θα είναι ποτέ η λύση στο πρόβλημα. Ούτε πιστεύω ότι οι πρώτοι ζωντανοί οργανισμοί είχαν κάτι ενάντια στον πλανήτη. Το έκαναν για να επιβιώσουν, όπως κάθε ζωντανό πλάσμα έχει σαν σκοπό του την επιβίωση και την διαιώνιση του είδους του! Δεν αξίζαμε και ούτε αξίζουμε να τιμωρηθούμε!»

«Μιλάς παράξενα, όπως παράξενο είναι και το είδος σου άνθρωπε», είπε ο Θραλ περιφρονητικά. «Θεωρείς δηλαδή ότι οι άνθρωποι είναι πιο σημαντικοί από την Γη; Αναλογίσου αυτό: Κατοικείτε στην Γη, και τρέφεστε από αυτή καταναλώνοντας τους πόρους της.  Εσείς  δεν  προσφέρετε  τίποτα σαν αντάλλαγμα. Τα μόνο είδος ζωής που συμπεριφέρεται έτσι είναι το παράσιτο. Κάποιες φορές πρέπει να κόψεις ένα δάχτυλο για να γλιτώσεις το χέρι. Για να σωθεί η Γη, πρέπει να εξαφανιστεί η ζωή από τον πλανήτη!» 

«Και αυτό θα γίνει! Για πολλά εκατομμύρια χρόνια ο πόλεμος φαινόταν ότι είχε χαθεί για τα αρθρόποδα. ΄Ομως και αυτά επιβιώσανε και εξελιχθήκανε. Τα νέα όντα που έχουν δημιουργηθεί βρίσκονται σε υπόγειες σπηλιές,  βαθιά  στην Γη. Μαζί, έχουμε σχεδιάσει την απόλυτη καταστροφή της Γης!  Περιμένουν μόνο μία εντολή μου για να βγουν στην επιφάνεια!» 

«Και τώρα αν δεν έχετε άλλες ερωτήσεις...  ετοιμαστείτε να πεθάνετε!»

Το τέρας τελειώνοντας τον μονόλογό του, πήρε επιθετική στάση. Ο Δαμιανός και ο Λέιφ το κοίταζαν παγωμένοι, καθώς ο θάνατός τους ίσως να σήμαινε και το θάνατο όλης της ζωής της Γης. Οι σκέψεις καταστροφής του κόσμου όμως έφυγαν από το μυαλό τους καθώς το πλάσμα πλησίαζε απειλητικά. Γνώριζαν καλά ότι η δική τους καταστροφή είχε προτεραιότητα. 

Η κατάσταση ήταν δύσκολη. Δεν είχαν πολλές ελπίδες να νικήσουν αυτό το τέρας σε μάχη σώμα με σώμα. «Πρέπει να πάμε την μάχη σε άλλο επίπεδο γιατί αλλιώς είμαστε χαμένοι», σκέφτηκε ο Δαμιανός.  «Πώς όμως;» 

Η Ζετ’ερχ εμφανίστηκε δίπλα τους.

«Σταμάτα Θραλ! Δεν μπορώ να σε αφήσω να τους σκοτώσεις! Αρκετά χρόνια το είδος μου ανέχτηκε την τυραννία σου! Ως εδώ!», είπε.

«Τολμάς να αμφισβητείς την εξουσία μου προδοτικό ον;», είπε το τέρας. «Θα πεθάνεις για την πράξη σου αυτή!»

Η Ζετ’ερχ ετοιμαζόταν να αμυνθεί, καθώς ήξερε πως αυτή ήταν ο επόμενος στόχος του παράφρονως όντος. Πράσινες ενέργειες κάλυψαν το κορμί της και οι κόρες των ματιών της εξαφανίστηκαν καθώς άρχισε να αιωρείται πάνω από το έδαφος. Ο αέρας γύρω της άρχισε να στροβιλίζεται.

Ο Δαμιανός και ο Λέιφ παρακολουθούσαν την μάχη που θα επακολουθούσε αμέτοχοι, καθώς δεν είχαν συνέλθει ακόμα από τον φόβο που τους είχε παραλύσει.

Το πλάσμα όρμησε καταπάνω της με ανοιχτές τις δαγκάνες του. Η Ζετ’ερχ απέφευγε με άνεση τα χτυπήματα του. Ξαφνικά σταμάτησε και είπε μία φράση σε μία γλώσσα ακατανόητη για τον άνθρωπο. ΄Ενας πράσινος κεραυνός έφυγε από τα χέρια της σχηματίζοντας διακλαδώσεις στην πορεία του. Μία διακλάδωση χτύπησε το ένα μάτι του δαίμονα, κάνοντας το να εκραγεί από την υπερφόρτιση, ενώ μία άλλη χτύπησε το κέλυφός του και το ράγισε.

Το πλάσμα έβγαλε μία κραυγή πόνου.  Οργισμένο, έφτυσε προς την Ζετ’ερχ κολλώδες σάλιο το οποίο εξαπλώθηκε στο χώρο δημιουργώντας στροβιλιζόμενες γιρλάντες. Η Ζετ’ερχ πέταξε ψηλά για να τις αποφύγει αλλά μία από αυτές την πέτυχε στον αστράγαλό της. ΄Αρχισε να χάνει ύψος και έπεσε απότομα στο έδαφος.

«Το δηλητήριο τώρα θα αναλάβει δράση!», είπε το πλάσμα χαιρέκακα.

Ο Δαμιανός έτρεξε πάνω από την Νεϊρού.   Αυτή μόλις που είχε της αισθήσεις της και τον κοίταξε.

«Μπορείς να τον νικήσεις», του είπε. «Το κόκκινο πετράδι είναι μέσα του! Υλοποίησε την σκέψη σου για να ...!», είπε και έκλεισε τα μάτια της. 

Ο Δαμιανός μπερδεύτηκε καθώς δεν κατάλαβε τι ακριβώς εννοούσε η Νεϊρού. Το πλάσμα μπροστά τους περίμενε να κάνουν αυτοί την πρώτη κίνηση. Εκμεταλλεύτηκε τον χρόνο που είχε στην δίαθεσή του για να επεξεργαστεί τα τελευταία της λόγια. 

Δίπλα ο Λέιφ έφερε την λαβή του σπαθιού του στο μέτωπο. Το πλατύ μέρος της λεπίδας χώριζε το πρόσωπό του στα δύο με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνονται τα μάτια του.10

10 =Με  αυτό  τον  τρόπο ένας  πολεμιστής  προκαλεί  τον  αντίπαλο του σε μάχη και ταυτόχρονα ευλογεί το όπλο του.

«΄ΟΝΤΙΝ!», φώναξε και έτρεξε προς το τέρας.

«Μα πόσο ανόητος μπορεί να είσαι!», είπε το τέρας γελώντας. «Τι νομίζεις ότι θα καταφέρεις έτσι;» 

Ο Λέιφ φτάνοντας στο τέρας κατέβασε το σπαθί του στο ραγισμένο κέλυφος του. Το σπαθί χτύπησε πάνω του και εξωστρακίστηκε. ΄Ενα ασήμαντα μικρό κομμάτι από την πανοπλία του πλάσματος ξεκόλλησε και η ρωγμή του άνοιξε περισσότερο.  Το πλάσμα έσφιξε την δαγκάνα του σαν γροθιά και με μία ανάποδη περιστροφική κίνηση του βραχίονά του επιχείρησε να ρίξει τον Λέιφ στην λάβα.  Σκύβοντας, ο Λέιφ απέφυγε το χτύπημα και ετοιμάστηκε να επιτεθεί πάλι. Καθώς ο Δαμιανός σκεφτόταν, ο φόβος του έφυγε και το μυαλό του καθάρισε. Θυμήθηκε τα λόγια του δαίμονα και τα συνδύασε με αυτά που είπε η Νεϊρού, δίνοντάς του έτσι μία ιδέα· Εφόσον μπορούσε να δημιουργήσει σπαθιά με την σκέψη του, ίσως να μπορούσε να δημιουργήσει κάτι πιο επικύνδινο για το τέρας!

 «Τι μπορεί να βλάψει αυτό το πλάσμα;»,  αναρωτήθηκε. 

«Μοιάζει με καβούρι. Τι φοβούνται τα καβούρια περισσότερο;» Στο μυαλό του ήρθε η εικόνα ενός τέρατος με πλοκάμια και μεγάλο κεφάλι. «Τα χταπόδια11! Αυτό είναι! Θα δημιουργήσω ένα χταπόδι για να μας βοηθήσει!» 

11 =΄Ενας από τους πιο θανάσιμους εχθρούς του καβουριού είναι το χταπόδι. Το χταπόδι για να σκοτώσει τον κάβουρα, τον ακινητοποιεί με τα πλοκάμια του και ρουφάει το εσωτερικό του, αφήνοντας μόνο ένα νεκρό κέλυφος.  

Προσπάθησε να κάνει πιο καθαρή την εικόνα που είχε πριν στο μυαλό του. Από μέσα του βγήκε μία άσπρη ημιδιαφανής άμορφη μάζα η οποία κινήθηκε προς την άλλη άκρη της σπηλιάς. Εκεί άρχισε να αλλάζει μορφή και να παίρνει το σχήμα ενός άσπρου χταποδιού. Μόλις η μεταμόρφωση έλαβε τέλος, το χταπόδι έβγαλε ένα διαπεραστικό τσιριχτό ήχο και όρμησε ταχύτατα προς το δαίμονα, πηδώντας από βράχο σε βράχο. 

Ο δαίμονας γύρισε προς το χταπόδι και το κοίταζε παγωμένος καθώς έτρεχε καταπάνω του. ΄Ενας δυνατός πόνος τον έκανε να συνέλθει καθώς ο Λέιφ εκείνη την στιγμή κάρφωσε το σπαθί του στην κλείδωση του ποδιού του. Είχε βρει την ευκαιρία να τον χτυπήσει εκεί που θα τον πονούσε. Από τις εμπειρίες που είχε από τις μάχες του με τους σιδερόφραχτους ιππότες της Αγγλίας, ήξερε ότι το πιο ευαίσθητο σημείο μίας πανοπλίας είναι στις κλειδώσεις της. 

Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό που το πόδι του τέρατος έσπασε σαν κλαρί στα δύο.

Κυριευμένο από φόβο και χτυπημένο, το πλάσμα βούτηξε στην λάβα. Το χταπόδι βρέθηκε δίπλα στο μέρος που βούτηξε, και για να το ανασύρει από τον βυθό, έχωσε τα πλοκάμια του μέσα στην λάβα. Ξαφνικά τα έσφιξε απότομα, ένδειξη ότι το είχε πιάσει, και άρχισε να τα τραβάει προς τα έξω.

Μόλις τα πλοκάμια του βγήκαν έξω, ο Δαμιανός και ο Λέιφ έμειναν έκπληκτοι. Στην θέση του κάβουρα υπήρχε πλέον ένας σκορπιός. Το νέο τέρας συσπείρωσε προς τα πίσω την μυτερή ουρά του σαν ελατήριο, έτοιμο να επιτεθεί στο χταπόδι και να το γεμίσει δηλητήριο. Ξαφνικά όμως, και τα δύο πλάσματα εξαφανίστηκαν.

Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, τα πλάσματα ξαναεμφανίστηκαν σε έναν από τους βράχους στο βάθος, μόνο που στην θέση του χταποδιού τώρα βρισκόταν μία γιγάντια μέδουσα. Το δηλητήριο της μέδουσας ήταν πιο ισχυρό από το δηλητήριο του σκορπιού και μπορούσε να απορροφήσει τα χτυπήματά του. Απαντώντας στην πρόκληση αυτή, την θέση του σκορπιού πήρε ένας αχινός, με τα μυτερά του αγκάθια έτοιμα να ξεσκίσουν την μέδουσα.

΄Ηταν ένας αγώνας φαντασίας και λογικής. Το κάθε ον αλλάζοντας μορφή, προσπαθούσε να φέρει τον αντίπαλό του σε τέτοια θέση, έτσι ώστε ο αντίπαλός του να μην μπορεί να οραματιστεί μία απάντηση.

Και πάλι  το χταπόδι  μεταμορφώθηκε, αυτή  τη  φορά σε αστερία. Τα πλάσματα και πάλι εξαφανίστηκαν.

Η μάχη συνεχίστηκε με τον ίδιο τρόπο. Εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν αστραπιαία σε διαφορετικά βράχια. Κάθε φορά έπαιρναν και διαφορετική μορφή, πλάσματα που ούτε ο Δαμιανός ούτε ο Λέιφ είχαν δει ποτέ τους ή ήλπιζαν ποτέ ότι θα δουν. Μετά από λίγο οι τηλεμεταφορές που γίνονταν ήταν τόσο γρήγορες που κανείς τους δεν μπορούσε να τα δει.

΄Ενας δυνατός εκκωφαντικός ήχος έκανε τον Δαμιανό και τον Λέιφ να καλύψουν τα αυτιά τους. Το χταπόδι βρισκόταν πλέον στον βράχο που ήταν αυτοί μαζί με τον κάβουρα, τον οποίο είχε ανοίξει στα δύο με τα πλοκάμια του. Μία λάμψη φαινόταν στο εσωτερικό του. 

΄Ηταν το κόκκινο πετράδι.

1.8         Το άγνωστο κείμενο

΄Εχοντας εξετελέσει τον σκοπό του, και μην έχοντας άλλο λόγο ύπαρξης, το χταπόδι άρχισε να εξαφανίζεται. Ο Δαμιανός κάθισε σε ένα βράχο να ξεκουραστεί. Ο Λέιφ κουτσαίνοντας ελαφρώς ανέβηκε πάνω στο νεκρό τέρας.

«Μα τον ΄Οντιν νεαρέ! Πώς το έκανες αυτό;», ρώτησε τον Δαμιανό καθώς ξεκολλούσε το πετράδι από τις σάρκες του τέρατος.

«Δεν ξέρω..», είπε ο Δαμιανός. «Υπάρχουν πολλά πράγματα σε αυτό τον πλανήτη που δεν μπορώ να τα εξηγήσω. Πάντως τα καταφέραμε. Κρίμα που χάθηκε η Νεϊρού γιατί ήθελα να την ρωτήσω πολλά πράγματα για τον κόσμο της».

Κοίταξε γύρω του για να δει το πτώμα της αλλά αυτό είχε χαθεί. «΄Αλλο πάλι και τούτο», είπε. «Σε αυτό τον κόσμο όλα εμφανίζονται και εξαφανίζονται από μόνα τους!»

΄Ακουσαν μία φωνή να τους μιλάει:

«Σας χαιρετώ γήινοι. Είμαι το πνεύμα του πλανήτη Σίρους. Χάρη σε σας, ελευθερώθηκα από τον Θραλ, τον φρουρό της φωτιάς. Για εκατομμύρια χρόνια είχε πάρει τον έλεγχο του πλανήτη, εμποδίζοντας την φυσιολογική λειτουργία του».

Η φωνή συνέχισε:

«Το δημιούργημά μου αυτό είχε σαν σκοπό να διατηρεί την τάξη μέσα στον πυρήνα και να αποτρέπει εξωγήινες εισβολές. ΄Ομως η μεγάλη εξουσία που του δώθηκε τον διέφθηρε και μετά από κάποια χρόνια άρχισε να παρακούει τις εντολές μου. Τελικά επέκτεινε τις αρμόδιοτητές του από τον πυρήνα σε όλο τον πλανήτη και εγκλώβισε εμένα σε αυτή την φυλακή. ΄Ηταν ο Θραλ αυτός που έστειλε τους απόγονούς του τα αρθρόποδα στην Γη για να καταστρέψουν την ζωή της».

«Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να επηρεάζω τις διαδικασίες μεταφοράς ύλης έτσι ώστε να μεταφέρονται όντα από την Γη ικανά να αντιμετωπίσουν το πλάσμα αυτό. Οι προσπάθειές μου τελικά επέφεραν καρπούς. Ο Θραλ πλέον δεν υπάρχει. Οφείλω να σας ευχαριστήσω γι΄ αυτό γήινοι».

«Δεν κάνει τίποτα...εμείς το μόνο που θέλαμε ήταν να επιστρέψουμε στην Γη», είπε ο Δαμιανός.

«Αν η επιστροφή σας στην Γη είναι η επιθυμία σας, τότε αυτή την κερδίσατε κυριολεκτικά με το σπαθί σας! Να θυμάστε ότι θα είσαστε πάντοτε ευπρόσδεκτοι στον Σίρους».

«Θα σας μεταφέρω στο λευκό δωμάτιο από όπου μπορείτε να πάτε στον πλανήτη σας. Θα βρεθείτε και οι δύο στο καράβι που ταξιδεύατε. ΄Εχετε γεια, φίλοι του Σίρους!».

Καθώς τηλεμεταφέρονταν στο λευκό δωμάτιο, η σπηλιά που βρίσκονταν άρχισε να γίνεται ημιδιαφανής, ενώ ταυτόχρονα σαν να έχουν μπλεχτεί οι διαστάσεις, το λευκό δωμάτιο άρχισε να εμφανίζεται πριν χαθεί εντελώς η προηγούμενη εικόνα.

«΄Ηταν και πάλι στο δωμάτιο. Ο Δαμιανός έβαλε το πετράδι στην θέση του και με την κίνησή του αυτή, ξαναεμφανίστηκαν οι πόρτες, κλειστές όπως ήταν όταν είχε πρωτοβρεθεί εκεί.

«Ανυπομονώ να δω πώς έχει εξελιχθεί ο κόσμος μας», είπε ο Λέιφ. «Τελικά πέτυχα στην αποστολή μου. Θα πατήσω πόδι στην καινούργια γη!»

Το κείμενο που ήταν γραμμένο στην οροφή του δωματίου άρχισε να μεγενθύνεται και τα γράμματα άρχισαν να γίνονται πιο καθαρά. ΄Οταν η διαδικασία αυτή τελείωσε, ο Δαμιανός διάβασε το κείμενο που φαινόταν. Γραμμένο στην πρωταρχική γλώσσα όλων των έμβιων όντων, ο Δαμιανός κατάλαβε την σημασία του μηνύματος:

«Το αύριο πάντα θα το ψάχνουμε και αυτό πάντα θα μας βρίσκει πρώτο»

΄Επειτα το κείμενο άρχισε να θολώνει και όλα σβήστηκαν στην ανυπαρξία.

1.9         Λέιφ!

Ξύπνησε. Βρισκόταν στην καμπίνα του πλοίου. Δίπλα του ήταν το ρολόι του που είχε αφήσει πίσω. Κοίταξε την ώρα και την ημερομηνία πάνω του. ΄Ηταν 02:25 τις 11 Φλεβάρη του 1999 και αυτός είχε κοιμηθεί στην καμπίνα γύρω στις 23:00 της προηγούμενης μέρας.  Μήπως όλα αυτά τα ονειρεύτηκε;

΄Η μήπως ο χρόνος κυλούσε πιο γρήγορα στον Σίρους από ότι στην Γη; Δεν ήταν σίγουρος.

«Ο Λέιφ!», σκέφτηκε.  «Πού είναι ο Λέιφ; Υποτίθεται ότι θα βρισκόταν στο ίδιο καράβι μαζί μου! Μήπως μεταφέρθηκε σε κάποιο άλλο σημείο του καραβιού;»

Σηκώθηκε  και  έψαξε  σε  όλο  το  κατάστρωμα.   Δεν  τον βρήκε πουθενά.  «Αν όντως  δεν  ονειρευόμουν τότε  κάποια στιγμή αύριο θα τον ανακαλύψουν ή τα μέλη του πληρώματος ή κάποιος επιβάτης. Με τον ρουχισμό που έχει, η εμφάνισή του δεν θα περάσει απαρατήρητη».

«Από την άλλη όμως, υπάρχει και η πιθανότητα να βρήκε καινούργια ρούχα και να πέταξε τα παλιά στην θάλασσα. ΄Ισως να έκρυψε και το σπαθί του κάπου που να μην μπορεί να το βρει κανείς εύκολα. ΄Οπως και να΄ χει, εγώ θα βγω αύριο πρώτος από το καράβι και θα περιμένω να δω αν θα βγει και αυτός».

΄Οταν ξημέρωσε, με το που έδεσε το καράβι στο λιμάνι του Πόρτο Λιμόν βγήκε γρήγορα από το πλοίο. Παρατηρούσε τον κόσμο καθώς έβγαινε. ΄Αλλοι ερχόντουσαν για διακοπές και άλλοι γυρνούσαν από διακοπές. Το πλοίο άδειασε αλλά ο Λέιφ δεν εμφανίστηκε καθόλου. Ο Δαμιανός επέλεξε να μην τον περιμένει άλλο και συνέχισε την πορεία του. 

«Πολύ παράξενο αυτό πάντως!», σκέφτηκε καθώς έμπαινε στο λεωφορείο που θα τον άφηνε στο ξενοδοχείο του. «Ο Λέιφ, τα πλάσματα στην σκακιέρα, η Νεϊρού, ο Θραλ. Η μεταφορά ύλης μεταξύ των πλανητών, το τρίγωνο των βερμούδων, ο πόλεμος των μεταξύ αρθρόποδων και έμβιας ζωής... όλη αυτή η περιπέτεια που έζησα ήταν πολύ παράξενη». 

΄Εφτασε στο ξενοδοχείο το βράδυ και έκανε τσεκ-ιν. Ανέβηκε στο δωμάτιό του στον 2ο όροφο και ξάπλωσε στο κρεβάτι του. «Αύριο ξεκινάει μία καινούργια μέρα!», σκέφτηκε και κοιμήθηκε. 

Την επόμενη μέρα ξύπνησε ξεκούραστος και ορεξάτος. Πήρε νερό από το ψυγείο του δωματίου για να πιει. ΄Ανοιξε την πόρτα της βεράντας και είδε απέναντι του ένα σμήνος από περιστέρια που είχαν καθίσει στα καλώδια του στήλου του ηλεκτρικού ρεύματος. Ανάμεσά τους ήταν και ένα πτηνό το οποίο δεν ταίριαζε με τα άλλα. Πλησίασε στην άκρη της βεράντας και τα περιστέρια έφυγαν. Το παράξενο πτηνό όμως έμεινε εκεί, και τον κοιτούσε επίμονα. Σκέφτηκε ότι αν ήταν άνθρωπος, θα του χαμογελούσε. Υποσυνείδητα του ήρθε η εικόνα μίας ύπαρξης που είχε χαθεί.

«Νεϊρού;», είπε με απορία.

Καθώς αναρωτιόταν πώς γινόταν να συμβαίνει αυτό, τα μάτια του ταλαντεύτηκαν από αριστερά στα δεξιά και πάλι πίσω σαν εκκρεμές. ΄Οταν εστίασε ξανά το βλέμμα του προς το πλάσμα, αυτό είχε εξαφανιστεί.

Τέλος 1ου Κεφαλαίου

Συνεχίζεται...