Το Λευκό Δωμάτιο - Μέρος 2

1.4    Ο Τελευταίος βίκινγκ

Γύρισε προς το μέρος του πολεμιστή και τον είδε να σκίζει στα δύο με τα γυμνά του χέρια το τελευταίο από τα άσπρα όντα, πλημμυρίζοντάς τον με αίμα. Η μάχη είχε τελειώσει και κοίταξε γύρω του.

Το θέαμα ήταν κάπως αποτρόπαιο. Μαύρα και άσπρα πλάσματα ήταν σωριασμένα στο έδαφος κομματιασμένα και τσακισμένα.  Το κόκκινο του αίματος στα άσπρα απέδιδε πλήρως την νεκρή τους φύση. Το σκούρο κόκκινο αίμα του θανάτου στα μαύρα πτηνά τα βύθιζε ακόμα περισσότερο στην αβυσσαλέα τους καταδίκη.

Είχε καταλάβει γιατί μπορούσε να σκοτώσει τα μαύρα και όχι τα άσπρα όντα. Εφόσον είχε την θέση του λευκού βασιλιά, τα άσπρα πιόνια, δηλαδή τα άσπρα όντα στην συγκεκριμένη περίπτωση, υποτίθεται ότι ήταν οι σύμμαχοί του. Το σπαθί του ήταν φτιαγμένο για να σκοτώνει τα μαύρα πιόνια. Συμμετρικά ίσχυε το ίδιο και για τον πολεμιστή. Αυτός μπορούσε να σκοτώσει τα λευκά και όχι τα μαύρα.

Τα πτώματα άρχισαν να εξαφανίζονται από την σκακιέρα, σαν να μην υπήρξαν ποτέ εκεί. Το σπαθί του έφυγε από το χέρι του, έγινε ξανά διάφανο και μπήκε μέσα του κάνοντας το σώμα του να επιστρέψει στις κανονικές του διαστάσεις. Οι πληγές του εξαφανίστηκαν.

Κοίταξε τον πολεμιστή. «Τι θα κάνουμε τώρα; Θα πολεμίσουμε και μεταξύ μας;», ρώτησε.

Ο πολεμιστής απάντησε. Η φωνή του ήταν βαριά και σιγανή.

«Πολεμήσαμε μαζί τον ίδιο εχθρό», είπε ο βίκινγκ. «Αυτό μας κάνει φίλους, όχι εχθρούς».

«Πού βρισκόμαστε;»

«Δεν ξέρω», απάντησε ο πολεμιστής. «΄Εχει περάσει πολύς καιρός από τότε που χάθηκα εδώ πέρα. Κάποτε ήμουν πολεμιστής βίκινγκ, αλλά πήρα μέρος σε μία αποστολή που είχε σαν στόχο να ανακαλύψουμε καινούργια εδάφη για να κατακτήσουμε».

«Σαλπάραμε δυτικά, το πλήρωμά μου και εγώ. Το ταξίδι αρχικά φαινόταν καλό, αλλά όταν φτάσαμε στην καρδιά του Ατλαντικού, πέσαμε σε μία φοβερή καταιγίδα, τέτοια που δεν έχω ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου ως ναυτικός».

«Για μέρες πολεμούσαμε με τα κύματα. Πολλοί από τους άντρες μου πνίγηκαν στην θάλασσα και παραδόθηκαν στα χέρια του Εγκιρ1. Τελικά μείναμε τρείς άντρες και εγώ να πολεμάμε με την οργή της θάλασσας. Για τέσσερα μερόνυχτα πολεμούσαμε με τα μανιασμένα κύματα. Προς το τέλος είχαμε εξαντληθεί. Το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι ένα πελώριο κύμα να έρχεται προς το μέρος μας και να χτυπάει το καράβι. Μετά βυθίστηκα στο σκοτάδι. ΄Οταν ξύπνησα βρέθηκα εδώ».

1 =Στην Νορβηγική μυθολογία, ο ΄Εγκιρ (ή αλλιώς στα Νορβηγικά Ægir) ήταν ο θεός της θάλασσας.

Ο Δαμιανός δεν πίστευε αυτά που άκουγε. «Πώς σε λένε; Και πώς γνωρίζεις την γλώσσα μου; Δεν θα έπρεπε να μιλάς την γλώσσα των Βίκινγκ;»

«Με λένε Λέιφ Έιναρσον.  Εδώ και τώρα μιλάω την γλώσσα των βίκινγκς. Μα τον Θόρ, Θα σε ρωτούσα ακριβώς το ίδιο, πώς γίνεται να μιλάς και εσύ την δικιά μας γλώσσα;».

«Δεν ξέρω!», απάντησε ο Δαμιανός. «Από ότι φαίνεται, εγώ μιλάω την δική μου γλώσσα και εσύ την δική σου και καταλαβαινόμαστε!  ΄Ισως τούτο το μέρος να ευθύνεται γι΄ αυτό».

«΄Ισως..», απάντησε ο Λέιφ.

«΄Εχεις συναντήσει και άλλους άνθρωπους εδώ;», ρώτησε έκπληκτος ο Δαμιανός.

«΄Οχι, δεν έχω συναντήσει». Ο Λέιφ κοίταξε τον Δαμιανό με περιέργεια. «Και εσύ από που κατάγεσαι; Πώς λέγεσαι; Η εμφάνιση και ο ρουχισμός σου δείχνουν ότι δεν είσαι βόρειος. Θα έλεγα ότι έχεις μεσογειακά χαρακτηριστικά!».

«Λέγομαι Δαμιανός και κατάγομαι από την Ελλάδα.», απάντησε ο Δαμιανός.

«Μά τον ΄Οντιν! Ποτέ μου δεν πίστευα ότι θα γνώριζα έναν ΄Ελληνα!», είπε έκπληκτος ο Λέιφ. «Η φήμη της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας2 έφτανε μέχρι τον βορρά!»

2 = Την περίοδο αυτή, το Βυζάντιο δεν λεγόταν Βυζάντιο αλλά Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Στα νεότερα χρόνια ονομάστηκε η αυτοκρατορία αυτή σαν Βυζάντιο από τους ιστορικούς.

«Υπάρχει τρόπος να ξεφύγει κανείς από αυτό τον κόσμο και να επιστρέψει στην Γη;»

«Και να υπάρχει δεν τον έχω βρει», είπε ο Λέιφ χαμογελαστός. Κλείνοντας το ένα μάτι πρόσθεσε: «Αν καταφέρεις να βρεις άκρη πάντως νεαρέ, πες μου!».

Ο βίκινγκ κοντοστάθηκε σκεφτικός.

«Πάντως ήταν έξυπνο αυτό που έκανες με τα τέρατα. ΄Εξυπνο και τολμηρό! Θα γινόσουν σπουδαίος βίκινγκ!».

«Αυτά τα πλάσματα τι ήταν;», ρώτησε ο Δαμιανός.

«Δεν ξέρω, υπήρχαν από πάντοτε εδώ αλλά δεν ήταν επιθετικά», απάντησε ο Λέιφ. ΄Επειτα πρόσθεσε: «Ούτε και ιδιαίτερα έξυπνα ήταν,  καθώς κάθε προσπάθειά μου να τους μάθω την γλώσσα  των  βίκινγκ  αποδείχθηκε  άκαρπη.   ΄Ισως  ο  λόγος που μας επιτέθηκαν να είναι αυτός εδώ».

Ο Λέιφ έβγαλε από το σακίδιο που είχε στην μέση ένα μπλε πετράδι, σφαιρικό στο σχήμα όπως και το πράσινο. Ο Δαμιανός παρατήρησε ότι είχε και ίδιο μέγεθος με αυτό.

«Τον βρήκα λίγο πριν μας επιτεθούν τα πουλιά. ΄Ηταν κλεισμένος σε ένα κουτί που εμφανίστηκε στο κέντρο της σκακιέρας».

Ο Δαμιανός είπε στον Λέιφ  για  το  πράσινο  πετράδι  που είχε βρει στη ζούγκλα και πώς τον χρησιμοποίησε στο λευκό δωμάτιο.

Ο Λέιφ κοίταξε τον Δαμιανό έκπληκτος.

«Μα το μάτι του Χέιμνταλ3! Μπράβο σου που το βρήκες αυτό! ΄Ισως γι΄ αυτό να φανερώθηκε το κουτί με το μπλε πετράδι, επειδή ανακάλυψες το μέρος που ήταν κρυμμένο το πράσινο.. », είπε.

3 = Και άλλος ένας Νορβηγικός θεός· Ο Χέιμνταλ ήταν ο θεός της παρατηρητικότητας.

«Ξέρεις πώς θα επιστρέψουμε στο λευκό δωμάτιο από δώ;» 

«΄Οχι!», απάντησε ο Λέιφ. «Αλλά μαζί θα βρούμε το δρόμο. Ακολούθησέ με!»

Ο βίκινγκ έσκυψε ελαφρά την πλάτη του, πήρε φόρα, και πήδηξε από την σκακιέρα στο κενό. ΄Εξω από τα όρια της σκακιέρας δεν υπήρχε βαρύτητα.

Ακολουθώντας το παράδειγμα του Λέιφ, και ο Δαμιανός πήδηξε στο κενό. Ο Λέιφ πετούσε μπροστά και ο Δαμιανός από πίσω ακολουθούσε.

Ο Λέιφ ποτέ του δεν είχε βρει τον τρόπο να φύγει από την διάσταση αυτή. ΄Ομως ίσως το μπλε πετράδι να ήταν το κλειδί για να φύγει από την φυλακή του.

Παρατήρησε ότι όταν περνούσε κοντά από τις έλικες το φως του πετραδιού δυνάμωνε. Σταμάτησε κοντά σε μία από τις έλικες και άρχισε να την πλησιάζει. ΄Εφτασε σε απόσταση αναπνοής σε μία από αυτή. Η έλικα σταμάτησε. Ενστικτωδώς, ο Λέιφ άγγιξε την έλικα και αυτή άρχισε να γυρίζει γρήγορα, δημιουργώντας μία δίνη η οποία τον ρούφηξε μέσα.

΄Επειτα, η έλικα ξανασταμάτησε, και ο Δαμιανός κατάλαβε ότι ήταν ξανά έτοιμη για χρήση. Ακούμπησε τα χέρια του πάνω της.

Μία εκτυφλωτική μπλε λάμψη τύλιξε το οπτικό του πεδίο και έκλεισε τα μάτια, χάνοντας για λίγο τις αισθήσεις του. ΄Οταν συνήλθε, βρισκόταν στο λευκό δωμάτιο. Ο Λέιφ είχε ήδη συνέλθει και κοιτούσε το χώρο γύρω του.

1.5  Όλη η αλήθεια;

΄Οπως έγινε και με την πράσινη, έτσι και η μπλε πόρτα είχε εξαφανιστεί και στην θέση της υπήρχε μία υποδοχή. Ο Λέιφ έβαλε το πετράδι στην υποδοχή, και όπως και με τον πράσινο, έτσι και αυτός ταίριαξε ακριβώς.

«Τελειώσαμε καί με αυτό!», είπε χαρούμενα.

«Ναι, αλήθεια. Βέβαια δεν ξέρουμε αν όντως κάνουμε καλά που κλείνουμε τις πόρτες. Μπορεί αυτό να μας απομακρύνει από τον στόχο μας, δηλαδή να επιστρέψουμε στην Γη», είπε ο Δαμιανός σκεφτικός.

«Μπορεί..», είπε ο Λέιφ.  «Αλλά με το να καθόμαστε δεν καταλήγουμε πουθενά. Πρέπει να πάρουμε αποφάσεις σε σημαντικά για μας ζητήματα. ΄Οπως το να διαλέξουμε σε ποια πόρτα να μπούμε! Στην καφετιά ή στην κόκκινη;».

Με το άκουσμα λέξεων που αφορούσαν χρώματα, ο Δαμιανός συνειρμικά θυμήθηκε το έντομο που είχε δει στην ζούγκλα και του είχε ξεφύγει. Θυμήθηκε τις εναλλαγές χρωμάτων του, από πράσινο σε μπλε, μπλέ σε καφέ και από καφέ σε κόκκινο.

Ο Δαμιανός πρότεινε την καφέ πόρτα. ΄Επειτα του είπε για το έντομο που συνάντησε και άλλαζε χρώματα και πώς αυτό μπορούσε να σχετίζεται με το ποια πόρτα πρέπει να επιλέξουν τώρα.

«Εγώ θα διάλεγα την κόκκινη! Από την άλλη όμως, σκέφτομαι ότι έχεις δίκιο... έστω! Πάμε λοιπόν!»

Πέρασαν και οι δύο το μαύρο κενό που είχε δημιουργηθεί εκεί που ήταν η καφέ πόρτα. 

Βρέθηκαν σε μία φωτισμένη σπηλιά. Το ταβάνι του σπηλαίου είχε ύψος πάνω από τέσσερα μέτρα. Στο ταβάνι αλλά και πλάι στους τοίχους του σπηλαίου υπήρχαν αιωρούμενες γυαλιστερές μπάλες, οι οποίες τροφοδοτούσαν το σπήλαιο με ένα ζωντανό πορτοκαλί φως.

Υπήρχε ένα πέρασμα ευθεία μπροστά τους, όχι μεγαλύτερο σε πλάτος από το άνοιγμα και των τεσσάρων χεριών τους μαζί. Το ακολούθησαν.

Στην άκρη του υπήρχε ένα ημισφαιρικό δωμάτιο μαύρου χρώματος. Το δωμάτιο είχε διάμετρο περίπου 3 μέτρα. Γύρω γύρω περιμετρικά υπήρχαν σκαλισμένα άσπρα σύμβολα τα οποία κάλυπταν το δωμάτιο από το πάτωμα μέχρι την κορυφή.

΄Ηταν μία παράξενη γραφή την οποία κανείς τους δεν είχε ξαναδεί, σαν όλες οι γλώσσες του κόσμου να είχαν ενωθεί σε μία. Στο κέντρο του δωματίου υπήρχε μία γυναικεία παρουσία.

΄Ηταν μία κοπέλα νέα, ψηλή και όμορφη. Τα μάτια της ήταν καστανά και το χρώμα των μαλλιών της ξανθό. Φορούσε ένα άσπρο φόρεμα και είχε μία χαμογελαστή και απαλή έκφραση.

«Σας χαιρετώ», άκουσαν μία μελωδική φωνή στο μυαλό τους.

Ο Δαμιανός κατάλαβε ότι η γυναίκα μιλούσε τηλεπαθητικά. Ο Λέιφ όντας πολεμιστής και μην έχοντας τις γνώσεις της σύγχρονης εποχής που ζούσε ο Δαμιανός, έκανε ένα μικρό βήμα πίσω.

Φοβόταν την μαγεία και το παρουσιαστικό της γυναίκας πληρούσε την εικόνα που είχε  για  τις μάγισσες. Από την άλλη όμως, ήταν έξυπνος και είχε αυτοπεποίθηση στην ικανότητά του να πολεμάει. ΄Επιασε με το καλό του χέρι την λαβή του σπαθιού του αλλά δεν το τράβηξε, δείχνοντας έτσι ότι ήταν έτοιμος να πολεμήσει αν χρειαστεί.

Η κοπέλα το αντιλήφθηκε αυτό και γύρισε προς το μέρος του. «Δεν βρίσκομαι εδώ για να σας πολεμήσω», είπε. «Δεν χρειάζεται να με φοβάστε».

Ο Λέιφ έβγαλε το χέρι του από την λαβή, αλλά συνέχισε να βρίσκεται σε επιφυλακή.

«Ποιά είσαι;», ρώτησε ο Δαμιανός. 

«Δεν με θυμάσαι;», ρώτησε η κοπέλα. «Με έχεις ξανασυναντήσει!»

«Αμφιβάλλω..», είπε ο Δαμιανός.

Η γυναίκα σήκωσε τα χέρια ψηλά. Πράσινες ενέργειες κάλυψαν το κορμί της. ΄Αρχισε να αλλάζει μορφή και να μικραίνει. Τελικά μεταμορφώθηκε στο έντομο που είχε συναντήσει στην ζούγκλα και του είχε ξεφύγει.

«Εσύ είσαι αυτό το πλάσμα που συνάντησα πριν στην ζούγκλα!», είπε έκπληκτος.

«Ναι, ακριβώς. Μία από τις ικανότητες που έχουν τα πλάσματα του είδους μου, οι σιριανοί, εκτός από την τηλεπάθεια, είναι να παίρνουν την υλική υπόσταση άλλων έμβιων όντων», απάντησε ήρεμα.

Το έντομο μεταμορφώθηκε και πάλι σε κοπέλα. Η κοπέλα κοίταξε τον Δαμιανό στα μάτια. Αυτός ένιωσε μία έλξη προς αυτή.

«Πώς σε λένε;», την ρώτησε.

«Με λένε Νεϊρού Ζετ’έρχ. Είμαι κάτοικος του πλανήτη Σίρους. Πρέπει να σας πω ότι τα έχετε καταφέρει καλά και οι δύο σας που φτάσατε ως εδώ. ΄Ομως για να επιστρέψετε στη Γη πρέπει να μάθετε και άλλα πράγματα για τον πλανήτη μας», είπε η Ζετ’ερχ.  Συνέχισε:

«΄Ο,τι χρειάζεται να μάθετε βρίσκεται σε αυτό το δωμάτιο. Εδώ είναι ο χώρος αποθήκευσης πληροφοριών και δεδομένων του Σίρους, όπως έχει καταγραφεί από τους σιριανούς. Μην ανησυχείτε για το αν θα καταλάβετε την γλώσσα, γιατί τα πάντα είναι γραμμένα στην πρωταρχική γλώσσα όλων των έμβιων όντων, ικανή να κατανοηθεί από κάθε μορφή ζωής που έχει αναπτύξει στοιχειώδη κώδικα επικοινωνίας. Για το αν θα καταφέρετε να επιστρέψετε στον κόσμο σας όμως, αυτό εξαρτάται απολύτως από σας, καθώς δεν μπορώ να σας εγγυηθώ την ασφάλειά σας εκεί που οδηγεί η κόκκινη πόρτα, και δυστηχώς ούτε μπορώ να σας μιλήσω για το τι θα συναντήσετε εκεί».

Η κοπέλα κοίταξε με το βλέμμα της κάτω, σαν να μετάνιωσε για αυτό που είπε. ΄Επειτα πήρε την φυσιολογική της μορφή, και πέταξε μακριά. Ο Δαμιανός και ο Λέιφ κοίταξαν τα σύμβολα στους τοίχους.

Είχε δίκιο. Δεν είχαν πρόβλημα να διαβάσουν όσα ήταν γραμμένα στον κυκλικό τοίχο, τα οποία ήταν και αρκετά.

Σύμφωνα με αυτά που ήταν γραμμένα, βρίσκονταν στον πλανήτη Σίρους στο ηλιακό σύστημα του Σείριου. Τα ουράνια σώματα υπάκουαν στους νόμους της φύσης, ένας από τους οποίους ήταν και ο πολύ γνωστός νόμος της παγκόσμιας έλξης του Νεύτωνα.  Αυτό ο Δαμιανός το ήξερε.  Μέχρι εκεί καλά. ΄Ομως υπήρχαν κάποια ηλιακά συστήματα στο σύμπαν στα οποία οι νόμοι αυτοί άλλαζαν και δεν εφαρμόζονταν πλήρως. Σε κάποια άλλα δεν ίσχυαν σχεδόν καθόλου. ΄Ενα τέτοιο ηλιακό σύστημα ήταν αυτό του Σείριου4.

4 = Το ηλιακό σύστημα του Σειρίου είναι πραγματικά ιδιαίτερο, καθώς είναι ένα δυαδικό ηλιακό σύστημα, το οποίο αποτελείται από δύο αστέρια που σχηματίζουν δεσμό μεταξύ τους.

Επιπλέον, ένας από τους νόμους της φύσης που δεν γνώριζε ο Δαμιανός ήταν και ο νόμος της άμεσης μεταφοράς ύλης μεταξύ των ουράνιων σωμάτων. Σύμφωνα με αυτό τον νόμο, οι πλανήτες και τα αστέρια είχαν περιοχές στις επιφάνειές τους με τις οποίες συνδέονταν μεταξύ τους. Η μεταφορά ύλης γινόταν καθαρά για λόγους επιβίωσης των πλανητών και των αστεριών. Το αντίστοιχο στα έμβια όντα είναι η ανταλλαγή γνώσεων και εμπειριών.

«Μα τους θεούς της Βαλχάλα, πρέπει να ομολογήσω ότι αλλιώς φανταζόμουν τα πράγματα!», είπε έκπληκτος ο Λέιφ.

Κοίταξαν στην οροφή και είδαν ένα χάρτη της Γης και ένα του Σίρους. Του Σίρους ήταν κατά πολύ μικρότερος της Γης, κάτι που έβαλε στον Δαμιανό υποψίες ότι ο πλανήτης αυτός δεν είχε μέγεθος μεγαλύτερο από ένα μεγάλο νησί. Ο Λέιφ ενθουσιάστηκε καθώς δεν είχε ξαναδεί έναν πλήρες χάρτη της Γης.

Ο Δαμιανός παρατήρησε ότι είχε χαραχθεί μία μεγάλη τριγωνική περιοχή στον Ατλαντικό, λίγο ανατολικά από τον κόλπο του Μεξικού και Βόρεια της Καραϊβικής.

«Το τρίγωνο των Βερμούδων;», απόρησε. «Στο τρίγωνο των βερμούδων γίνεται η μεταφορά ύλης από την Γη στον Σίρους; ΄Ετσι εξηγείται πως μεταφερθήκαμε και οι δύο εδώ! Πηγαίνοντας στην Κόστα Ρίκα το καράβι πρέπει να πέρασε από εκεί. Το ίδιο πρέπει να συνέβηκε και με σένα ενώ παλευάτε με τα κύματα!», είπε στον Λέιφ ο οποίος συμφώνησε.

«Φυσικά ο λόγος για τον οποίο μεταφερθήκαμε εμείς και  όχι όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός που ζει στο τρίγωνο των Βερμούδων μου διαφεύγει», σκέφτηκε έπειτα ο Δαμιανός. «Μπορεί οι πλανήτες να ανταλλάσουν έμβια ύλη πολύ πιο σπάνια και εμείς απλά να ατυχήσαμε» Συνέχισαν το διάβασμα.

Διάβασαν ότι το λευκό δωμάτιο ήταν η αντίστοιχη περιοχή ανταλλαγής ύλης για τον πλανήτη Σίρους. Οι τέσσερις πόρτες οδηγούσαν σε διαφορετικά στρώματα του πλανήτη. Η πράσινη πόρτα οδηγούσε στην επιφάνεια, η μπλε στον αέρα, η καφέ μέσα στην γη και η κόκκινη στον πυρήνα του πλανήτη. Κάθε στρώμα του πλανήτη είχε και από ένα πετράδι που του αντιστοιχούσε. Για να μεταφερθεί ύλη από τον Σίρους στη Γη, έπρεπε πρώτα να σφραγιστούν οι πόρτες με τα 4 αυτά σφαιρίδια. ΄Οταν ο πλανήτης μετέφερε μόνος του ύλη στην Γη, η διαδικασία γινόταν αυτόματα. Αν όμως κάποιος άλλος επιχειρούσε να ενεργοποιήσει αυτή την διαδικασία, τότε ο πλανήτης έθετε σε λειτουργία μηχανισμούς άμυνας. ΄Ενας από αυτούς πρέπει να ήταν και τα πλάσματα που αντιμετώπισαν στην σκακιέρα.

΄Οσον αφορά τώρα τις μορφές ζωής που βρήκαν στον πλανήτη, ανακάλυψαν κάτι πολύ σημαντικό. Σύμφωνα με αυτά που ήταν γραμμένα, η Γη αρχικά δεν είχε καθόλου ζωή.  Η ζωή ήταν αποτέλεσμα της μη σωστής εφαρμογής των νόμων του σύμπαντος στα ιδιόρυθμα αυτά πλανητικά συστήματα. Ζωή υπήρχε μόνο στον Σίρους. Πριν από 500 εκατομμύρια χρόνια όμως, μεταφέρθηκαν πρωτόγονοι μονοκύτταροι οργανισμοί από τον Σίρους στη Γη, η οποία πράξη σηματοδότησε και την έναρξη της ζωής στη Γη. Οι οργανισμοί αυτοί εξελίχθηκαν στους πρώτους πολυκύτταρους οργανισμούς, τα σφουγγάρια5, και έπειτα από αυτά προέκυψαν τα σπονδυλωτά6, από τα οποία κατάγεται ο άνθρωπος.

5 = Σύμφωνα με μία έρευνα που έχει γίνει πρόσφατα, εικάζεται ότι ο πρόγονος όλων των πολυκυτταρικών μορφών ζωής είναι το σφουγγάρι, καθώς το DNA του μπορεί να ανιχνευθεί στο DNA όλων των υπόλοιπων ζώων!

6 = Στα σπονδυλωτά είδη περιλαμβάνονται, όπως και το όνομα υπονοεί, όλα τα είδη που έχουν σπονδυλική στήλη.

Ο Δαμιανός κοντοστάθηκε. 

«Υποτίθεται ότι η μεταφορά ύλης μεταξύ των πλανητών έχει σαν σκοπό να οδηγήσει τους πλανήτες στην επιβίωση. ΄Οταν μεταφέρθηκε ζωή στη Γη, κανένας δεν είχε προβλέψει ότι αυτή θα εξελισσόταν τόσο πολύ ώστε να καταφέρει να διαταράξει τις ισορροπίες της», μονολόγησε. 

«Επιπλέον, μου κάνει εντύπωση που δεν γίνεται αναφορά για αρθρόποδα7 στην ιστορία της εξέλιξης της Γης, σύμφωνα πάντα με αυτά που είναι γραμμένα εδώ».

7 = Σε αντίθεση με τα σπονδυλωτά, τα αρθρόποδα έχουν διαφορετική σωματική δομή. Αντί για σπονδυλική στήλη και σκελετό, έχουν εξωσκελετό και είναι μαλακά στο εσωτερικό τους. Τα έντομα ανήκουν στην κατηγορία αυτή.
 

Το κείμενο έλεγε επίσης ότι το είδος της Ζετ’ερχ, οι σιριανοί, φρουρούσε το πράσινο πετράδι που είχε βρει στην ζούγκλα.

«Μα τότε γιατί δεν μου έκαναν επίθεση τα έντομα όταν βρήκα το κρυσφήγετό τους στην ζούγκλα;», αναρωτήθηκε ο Δαμιανός.

Στο μυαλό του ήρθε η εικόνα της Νεϊρού Ζετ’ερχ.

«΄Ισως η ανυπακοή στους κανόνες να μην είναι ένα χαρακτηριστικό που το κατέχει μόνο το ανθρώπινο είδος», συλλογίστηκε. «Για κάποιο λόγο που αγνοώ, αυτά τα πλάσματα επέλεξαν να με αφήσουν να ζήσω».

΄Εμαθαν τέλος ότι ο πλανήτης Σίρους είχε την δυνατότητα να προκαλεί οφθαλμαπάτες στους κατοίκους του. Αυτό, σκέφτηκε ο Δαμιανός πρέπει να εξηγούσε το άγριο πρόσωπο που είχε δει στην κορυφή του δέντρου.

΄Οταν τελείωσαν το διάβασμα τα σύμβολα εξαφανίστηκαν.

Στο κέντρο του δωματίου εμφανίστηκε ένας βωμός στον οποίο βρισκόταν πάνω το καφέ πετράδι. Ο Δαμιανός το πήρε και το έβαλε στην τσέπη του. Με την κίνησή του αυτή, και οι δύο τηλεμεταφέρθηκαν στο άσπρο δωμάτιο.

1.6    Ταξίδι προς την κόλαση

Βάζοντας το καφέ πετράδι στην υποδοχή του, ο Δαμιανός γύρισε προς τον Λέιφ. «Ξέρεις Λέιφ, το τελευταίο πετράδι που πρέπει να πάρουμε βρίσκεται στον πυρήνα. Συνήθως οι πυρήνες των πλανητών αποτελούνται από μάγμα και καυτή λάβα. Αν μπούμε μέσα μπορεί αυτό να σημάνει και το τέλος μας», είπε.

Ο Λέιφ ήταν σκεφτικός. Σαν πολεμιστής, είχε έρθει κοντά στον θάνατο πολλές φορές. Αλλά πάντοτε γλίτωνε, κάποιες φορές λόγω ικανότητας και άλλες λόγω τύχης. Εδώ η ικανότητά τους δεν μετρούσε καθόλου. Υπήρχε μόνο ο παράγοντας τύχη. Αν έκαναν λάθος δεν θα είχαν δεύτερη ευκαιρία.

Αναλογίστηκε την καταιγίδα που είχε αντιμετωπίσει τόσα χρόνια πριν. Τότε κινδύνεψε να πνιγεί από το νερό. Τώρα κινδύνευε να καεί στις φλόγες. ΄Ηταν αντιφατικό. Αντιφατικό και ειρωνικό.

«Νομίζω ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή, Δαμιανέ.  Η μόνη ελπίδα που έχουμε είναι οι κανόνες της φύσης να μην ισχύουν ούτε στον πυρήνα του Σίρους. Πρέπει να το ρισκάρουμε, αν θέλουμε να δούμε πάλι την Γη. Διαφορετικά θα μείνουμε αιωνίως παγιδευμένοι σε αυτό το δωμάτιο. Αν δεν πεθάνουμε από την φωτιά, θα πεθάνουμε σίγουρα από βαρεμάρα!», απάντησε.

Ο Δαμιανός θυμήθηκε τον χρόνο που πέρασε στο δωμάτιο και συμφώνησε με τον Λέιφ. Είπε: «Ξέρεις, ώρες - ώρες σκέφτομαι μήπως όλα αυτά είναι ένα όνειρο και ξαφνικά ξυπνήσω στην καμπίνα του πλοίου!» 

Ο Λέιφ έδειξε να καταλαβαίνει πώς ένιωθε ο Δαμιανός. 

«Σε περίπτωση που ξυπνήσεις λοιπόν, να θυμάσαι τον Λέιφ Έιναρσον· καπετάνιο, πολεμιστή, βίκινγκ!», είπε. «Αν όμως δεν ονειρεύεσαι και πεθάνουμε νεαρέ, τότε θα σε δώ στο φαγοπότι του ΄Οντιν στην Βαλχάλα!», είπε.

Με τα λόγια αυτά, έβγαλε το σπαθί του και το κράτησε στο χέρι του8. ΄Εκανε ένα βήμα μπροστά και έπεσε στην άβυσσο. Ο Δαμιανός ακολούθησε και πέρασε και αυτός την πόρτα, πέφτοντας στο κενό.

***

Καίγονταν. ΄Επεφταν και καίγονταν. Αυτές ήταν οι πιο σωστές λέξεις που μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να περιγράψει αυτό που ένιωθε με τις μπερδεμένες του αισθήσεις.

΄Επεφταν στην κόλαση και γύρω τους τους τύλιγαν φλόγες, φλόγες που άλλαζαν χρώμα από λευκό σε κίτρινο και από κίτρινο σε κόκκινο. ΄Ολα έδειχναν ότι έκαναν την λάθος επιλογή. Παρόλα αυτά, δεν μετάνιωσε καθόλου. Ο θάνατος στις φλόγες ήταν καλύτερος από την αιώνια φυλακή.

Ο Λέιφ δίπλα του γελούσε. Γελούσε δυνατά και παράφρονα, καθώς σαν χόμο σάπιενς είχε ανακαλύψει ξανά την δύναμη της φωτιάς, η οποία αυτή την φορά αντί να τον βοηθήσει να επιβιώσει, τον σκότωνε. Σε μία στιγμή ο πόνος κορυφώθηκε και έπειτα όλα έγιναν μαύρα.  Ο πόνος έφυγε, αλλά ο θάνατος δεν ήρθε.